In memoriam – Peter de Geus

In memoriam – Peter de Geus

In memoriam Peter de Geus (1933-2022): Een leven vol muziek
Peter was decennia actief bij muziekvereniging Crescendo, maar zijn liefde voor muziek begon al veel eerder. Op jonge leeftijd zat hij kort op een muziekschool, maar hij leerde vooral door zelf te spelen. In het begin op de klarinet, waarmee hij als twintiger in een jazzband speelde. En later leerde hij zichzelf ook dwarsfluit en saxofoon, het instrument dat hij tientallen jaren trouw zou blijven. Zingen deed hij ook nog: Peter was actief bij de gemengde zangvereniging Krimpen, en er ook voorzitter. Met zijn tenorsaxofoon ging hij in mei 1982 naar zijn eerste repetitie bij Crescendo, toen nog een fanfare. Peter maakte de omwenteling naar het Symfonisch Blaasorkest mee in de jaren tachtig. Hij zou uiteindelijk bijna veertig jaar in het SBO spelen. Peter zou van muziek niet zijn beroep maken, maar het werd zijn grote hobby in zijn vrije tijd. Hij was geen bevoegd docent, maar ging privé lesgeven aan huis, onder meer op dwarsfluit. Oudleerling Daniëlle herinnert zich Peter als “een fijne docent, die rustig en goed kon uitleggen en echt verstand had van het instrument”. Peter zou Daniëlle enthousiasmeren voor het SBO, waar ze met hem ging spelen.

Ook op zijn familie bracht Peter zijn liefde voor muziek over. Dochter Myra zou piano gaan spelen, zoon Onno gitaar. Ze werden niet actief voor Crescendo, maar de familie groeide uit tot de grootste fans van Peter en het orkest. Bijna altijd waren ze op de concerten, en ze konden thuis meegenieten van Peters studeerkunsten. “Na het eten ging hij vaak naar boven, om wel anderhalf tot twee uur te studeren”, weet zoon Onno nog. “Hij nam het heel serieus.” Met zijn familieleden – vrouw Miep en ook dochter Myra – ging Peter veelvuldig naar De Doelen om naar zijn favoriete Rotterdams Philharmonisch Orkest te luisteren. Afgelopen jaar nog genoot hij daar op 89-jarige leeftijd nog van zijn allerlaatste Matthaüs Passion.

Bij Crescendo was Peter al die jaren van grote waarde op de tenorsax, maar hij deed meer voor de vereniging. Orkestleden – vooral die met een houten blaasinstrument – konden voor tal van kleine reparaties aan hun instrument bij Peter terecht. Door zijn achtergrond als ingenieur was Peter bijzonder handig en wist hij menig klep netjes te vervangen. Een andere belangrijke verdienste van Peter was zijn jarenlange beheer van de muziekbibliotheek. Hij ging lange tijd met Frits stukken kopiëren en gaf elke muzikant persoonlijk zijn mapje met nieuwe muziek voor het volgende concert.

Peter hield het heel lang vol bij het SBO. Zelfs als het glad was ging hij, tot zorg van de familie, op hoogbejaarde leeftijd met z’n zware koffer met tenorsax lopend op weg naar de repetities. Toen
het spelen echt niet meer ging en hij moest stoppen met zijn grote passie, deed dat pijn. Maar Peter kon dit najaar nog genieten van het jubileumconcert van het SBO, waar het door hem uitgekozen nummer American in Paris aan hem werd opgedragen. Het maakte hem enorm trots. Peter moest de laatste jaren van zijn leven langzaam afstand doen van de muziek. Maar de muziek zou hem nooit verlaten.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.